Vorige week publiceerde TAC korte stukken van veel van onze vaste bijdragers waarin ze hun stemintenties voor president morgen toelichten. Ik heb kort gezegd waarom ik schreef in de kandidaten van de American Solidarity Party, Michael Maturen en Juan Munoz. Kortom, ze onderschrijven een consistente pro-life ethiek en verwerpen oorlogen die niet voldoen aan de test van rechtvaardige oorlogsprincipes, en dat maakt hen de partij die het beste mijn mening vertegenwoordigt.

John Bolton past zich niet aan bij de onthouding van de VS over de recente resolutie van de Veiligheidsraad: de weigering van Obama om het veto van Washington te gebruiken was meer dan een meedogenloos afscheid. De gevolgen hiervan vormen grote uitdagingen voor de Amerikaanse belangen. Zoals gewoonlijk heeft Bolton het mis, maar zijn bezwaar tegen de resolutie en de U.

Bloomberg's redactionele veroordeling van de VS-onthouding op UNSCR 2334 is komisch overdreven: president Barack Obama's onverstandige besluit om de VS te bevelen zich te onthouden van een resolutie van de Verenigde Naties waarin Israëlische nederzettingen worden veroordeeld breekt met het vroegere Amerikaanse beleid, ondermijnt een vitale bondgenoot en legt de oorzaak van Midden-Oosten vrede.

Trump benoemt nog een andere hardliner en loyalist in een aan het buitenlands beleid gerelateerde positie: dinsdag verkozen president Donald Trump Jason D. Greenblatt zijn speciale vertegenwoordiger voor internationale onderhandelingen en creëerde een nieuwe Witte Huis-rol voor zijn rechterhand bij Trump-toren. Greenblatt's naam verscheen voor het eerst december.

Net als de onthouding van de VS op UNSCR 2334, komt de toespraak van John Kerry over nederzettingen en het Israëlisch-Palestijnse conflict te laat om iets goeds te doen, maar het bevat minstens een zeer belangrijke verklaring over het buitenlands beleid van de VS die op veel andere kwesties kan worden toegepast: Helaas lijken sommigen te geloven dat de U.

Michael Swaine legt uit waarom de VS haar 'one China'-beleid niet moet afwijzen: het probleem met dit argument is dat het gebaseerd is op een fantasie die door talloze Amerikaanse politieke leiders en beleidsexperts uit het verleden wordt erkend: dat de Chinese leiders geen voor de hand liggende Amerikaan zouden beschouwen proberen om Taiwan permanent van het vasteland van China te scheiden als een fundamentele, existentiële bedreiging voor de Chinese regering en de binnenlandse stabiliteit van China, waarbij onvermijdelijk alle middelen nodig zijn om dit te voorkomen, inclusief militair geweld.

Daniel DePetris reageert op een nieuwe oproep van havikse senatoren om wapens naar Oekraïne te sturen: het verklaart alleen maar waarom de Russische regering handelde zoals het was en waarom verdere Amerikaanse militaire hulp aan de Oekraïense veiligheidstroepen onverstandig zou zijn. Je zou zelfs kunnen overtuigen dat het verstrekken van honderden miljoenen dollars aan veiligheidshulp aan de Oekraïense regering de situatie helemaal niet zou helpen, en Kiev zou kunnen misleiden door te denken dat Washington onmiddellijk militaire hulp zal krijgen om het slagveld te stabiliseren.

Judah Grunstein bespreekt Obama's staat van dienst op het gebied van buitenlands beleid: voor al zijn overduidelijke verdiensten lijkt Obama's scherpe waardering van de inzet van elke beslissing waarmee hij soms wordt geconfronteerd, een obstakel voor actie te zijn geweest. En zoals ik eerder al suggereerde, heeft Obama, ondanks al zijn scherpe kennis van de details van het buitenlands beleid, nooit helemaal begrepen dat een U.

Het Amerikaanse conservatief is al meer dan veertien jaar een onmisbare uitlaatklep voor de ideeën en argumenten van dissidente en traditionele conservatieven, en het blijft een uiterst belangrijk en noodzakelijk alternatief bieden voor bewegingsconservatisme en zijn neiging om conservatieve principes van wijsheid, voorzichtigheid ondergeschikt te maken, en terughoudendheid in de behoeften van partijdige loyaliteit en ideologische obsessies.

Nicole Hemmer waarschuwt voor misleidende historische analogieën: Maar hier is het probleem met dergelijke analogieën: ze houden vast aan overeenkomsten en vernauwen de bijzonderheden van elk historisch moment. In dit geval verwijst Hemmer naar de overdreven reacties op de moord op de Russische ambassadeur in Turkije, Andrei Karlov, en de drang om die vreselijke gebeurtenis te vergelijken met de moord op aartshertog Franz Ferdinand die de crisis van juli 1914 veroorzaakte.

Zogby voerde een enquête uit onder de publieke opinie in verschillende landen in het Midden-Oosten, en dit was een van de bevindingen: ondanks vaak gehoorde klachten over het gebrek aan Amerikaans leiderschap in de regio, staat die kwestie op de laatste plaats in de lijst van door respondenten aangehaalde obstakels. We horen vaak van haviken dat de U.

Gerald Seib neemt nota van de brede steun van de Republikeinse gevestigde orde voor de benoeming van Tillerson: de voormalige baas van de heer Gates, president George W. Bush - die grotendeels uit politieke zaken is gebleven sinds zijn ambtstermijn - de voorzitter van de Senaatscommissie buitenlandse betrekkingen, senator Bob Corker, om de Tillerson-nominatie te pushen [vetmijn-DL].

Matt Purple becommentarieert het verschil tussen de westerse verontwaardiging over het bloedbad in Aleppo en de algemene onverschilligheid voor vergelijkbaar vreselijke gebeurtenissen in Afrika: niets van dit alles moet worden gelezen als een zaak voor het opbouwen van naties of militaire interventie in Afrika. Het is alleen bedoeld om je te vergapen aan de meest overduidelijke hypocrisie van ons buitenlands beleid, een blinde vlek die een heel continent uitwist, die de status van mondiale supervillain op Bashar al-Assad verleent, terwijl Salva Kiir een onbekende blijft.

Trump heeft David Friedman genoemd als zijn keuze voor Amerikaanse ambassadeur in Israël: David Friedman, een faillissementsadvocaat die de gekozen president vertegenwoordigde in zijn falende hotels in Atlantic City, diende het adviesteam van Trump in het Midden-Oosten. Hij heeft een aantal harde standpunten uiteengezet over de Israëlisch-Palestijnse betrekkingen, waaronder fel verzet tegen de tweestatenoplossing en krachtige steun voor een onverdeeld Jeruzalem als hoofdstad van Israël.

Noah Rothman wil een nieuwe 'vrijheidsagenda': van Turkije tot Egypte, van Rusland tot China, het Witte Huis van Obama heeft gekozen voor een afwachtende aanpak van burgerlijke onrust te midden van een hardhandig protest. De Obama-regering redeneert dat het op deze momenten van grote maatschappelijke stroom het hun taak is zich onopvallend te houden, anders zullen ze deze omstreden repressieve regimes een zondebok bieden.

Daniel DePetris is verbaasd over de druk van het Trump-team om Rose Gottemoeller uit haar positie als NAVO-adjunct-secretaris-generaal te verwijderen: op het eerste gezicht lijkt het verhaal niet erg logisch. Als Gottemoeller door Republikeinen wordt beschreven als te gemakkelijk voor de Russen tijdens haar carrière, waarom zou Trump willen dat het NAVO-leiderschap haar ontslaat?

De Obama-regering brengt minimale wijzigingen aan in de Amerikaanse steun voor de oorlog tegen Jemen: de Obama-regering zal het delen van inlichtingen met Saoedi-Arabië beperken na een evaluatie van militaire hulp, zei een ambtenaar, maar het zal de steun in andere gebieden uitbreiden [vetgedrukte mijn- DL] ondanks intense kritiek op Saoedische aanvallen op burgers tijdens de luchtoorlog van het Koninkrijk in Jemen.

Dit bericht over de beslissing van Trump om Tillerson voor te dragen voor de Staat bevat enkele opmerkelijke details: toen toevallig Trump een man in zijn kantoor verwelkomde die president van beide partijen heeft gediend, Robert M. Gates. Trump vroeg zijn gast, een voormalige CIA-directeur en voormalig secretaris van defensie, wat hij van de vier kandidaten vond.

Er is een aanzienlijk Republikeins verzet tegen Bolton als plaatsvervangend staatssecretaris: een andere belemmering is dat de heer Tillerson twijfels heeft geuit over het hebben van de heer Bolton als zijn plaatsvervanger, volgens een persoon die de afgelopen dagen met de heer Trump heeft gesproken. Maar meneer Bolton blijft in overweging voor zijn werk.

Robert Joseph en Ray Takeyh verspillen geen tijd aan het misleiden van hun lezers: een van de grootste uitdagingen van het buitenlands beleid waarmee de inkomende regering van Donald Trump wordt geconfronteerd, zou de expansie van Iran in het Midden-Oosten kunnen tegengaan [vetmijn-DL]. Haviken gedijen op overdreven buitenlandse dreigingen, en een manier om dat te doen is te beweren dat een tegenstander expansief en / of imperialistisch is.